Geschreven door John Frijters

Bijna dertig jaar heb ik gerookt. Zo om en nabij de 300.000 sigaretten droegen in al die jaren bij aan heel veel gezellige momenten en inspiratie, maar ook aan m’n persoonlijke kruistocht tegen verschijnselen als: nerveusiteit (hoezo, ik schijn een slaapverwekkende rust uit te stralen), ongedurigheid, piekersomberte, werkstress.
Hoe vaak overkwam het me niet dat al tijdens het genot van een verrukkelijke maaltijd mijn hersenen de whereabouts verkenden van het tabakspakje. Amper de mond met het servet beroerd ter finale kwijting van slordig achtergebleven etensresten, of de andere hand omklemde het pakje tabak in broekzak of binnenzak colbert, ter voorbereiding op nóg meer genot. Hoe vaak hoestte ik in die 30 jaar de longen uit m’n lijf, had ik nare dromen over alle gezondheidsproblemen die nu eenmaal gepaard gaan met roken, of werd me door mijn artsen op het hart gedrukt dat het toch echt beter voor me was als ik zou stoppen met roken. Ik knikte ja, hield het vol tot aan de schuifdeuren van het ziekenhuis of huisartsenpraktijk, stak er bij de eerste stap buiten ‘eentje’ op en zoog m’n longen gelukzalig vol met wanhoopsdampen. En wat ik ook las, van Alan Carr tot de medische ontboezemingen van een bekende longarts, al dat overtuigend bewijs dat roken toch echt heel slecht is voor de gezondheid: het raakte me blijkbaar niet genoeg om het roken voor eens en altijd af te zweren. Sterker nog: de sigaret hoorde bij me, ik kon me er niet los van maken. ‘s Nachts de slaap niet kunnen vatten, een sigaretje bij een beker warme melk bracht uitkomst. In de file een kwartier sur place? Steek de brand in een peuk en je verveelt je minder snel. Even niet goed weten welke kant je met je verhaal op moet? Een trekje of tien verder schiet je vast wel iets te binnen. De sigaret als El Salvador, gek hè?

Verdraaid, één keertje, het zal een jaar of acht geleden zijn, dacht ik dat ik op de goede weg was. Ik probeerde te stoppen met behulp van nicotinepleisters. Dat ging me (vond ik toen) redelijk goed af. De pleister ging ’ s ochtends op de bovenarm en bleef daar zitten tot de volgende ochtend, same time, same place, de dagoude pleister ging er af met een bedankje voor bewezen diensten en onmiddellijk nam een collegapleister de nicotinedienst over.
Om nu te beweren dat ik niet naar een sigaret taalde, dat is lichtelijk overdreven, maar de continue nicotinelevering vanuit de pleister gaf voeding aan de behoefte van het lichaam, terwijl er geen sigaret aan te pas kwam. Ik meende dat de pleisters me van het roken af zouden helpen. Tot ik na drie weken pleisterplakken overmoedig werd en van het grootste pleisterformaat overstapte op het kleinste. Situaties of gedachten, die tot dan toe geen vat hadden op m’n bepleisterde geest, schoten nu ineens als doeltreffende STERreclameslogans voor m’n ogen. Toen ik die bewuste ochtend de post behandelde en er uit de verpakking van een reclamebureau de promotie voor een nieuwe tabaksoort tevoorschijn kwam, had ik dat pakketje meteen in de prullenbak moeten gooien. Maar nee, ik moest de inhoud zien. Daar lag ze voor me: een pakje tabak, mét vloeitjes. Ik zal u de marteling van dat moment besparen: ik rookte weer.

Acht jaar later. Anno Nu. Ik heb de nodige drukke weken achter de rug, waarin het eerder uitzondering dan regel was dat ik mijn hoofd op het kussen naast mijn lief te rusten legde. In het nachtelijk duister hoorde ik een angstig gepiep, alsof een muis in nood mijn aandacht probeerde te trekken. Ik spande mij in om te ontdekken waar het angstige geluid precies vandaan kwam. Het geluid bleek afkomstig van mijn ademhaling. Wat dacht ik dán? 30 Sigaretten gemiddeld per dag, dat wordt niet door je longen in dank afgenomen, laat staan door je andere organen die gebaat zijn bij een gezonde levenswijze. Ik ben uit bed gegaan en heb er over nagedacht. Die ene sigaret die ik tijdens mijn nachtelijk gepeins opstak, heb ik snel weer gedoofd. Mijn voornemen stond vast: ik ga stoppen met roken. Ja, maar HOE?

Mensen, die beweren dat zij zonder enige hulp van het roken afkomen, geloof ik niet. Het zijn óf flinkdoeners die ‘toch zeker niet verslaafd zijn ofzo’ (nee, dáárom rook je nog steeds zeker?), óf ze behoren tot de zeer kleine groep wiens wil wet is en daarom à la minute kunnen besluiten niet meer verslaafd te zijn aan een rotgewoonte. Die kleine groep is nog veel kleiner dan het woord ‘klein’ al tot uitdrukking brengt, want er lopen wat wannabees rond op deze aardbodem.

Ik heb mijn heil gezocht in de lasertherapie. Door mondelinge recommandatie werd ik gewezen op de praktijk van Yolande Peters. Op deze pagina treft u informatie aan over haar praktijk.
Drie dagen geleden heb ik het intakegesprek en de laserbehandeling gehad. Ik ben gestopt met roken. Hoe die belevenissen van een gestopte roker zijn, leest u volgende maand, waarmee ik maar wil zeggen dat ik er alle vertrouwen in heb dat ik dan nog steeds gestopt ben, beter gezegd: dat ik me dan een ex-roker mag noemen, nog beter gezegd: een niet-roker.